Goodbye my lover...

Έχω τρελαθεί, *όντως* έχω. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω, τι με κρατάει εδώ...Ή μάλλον ξέρω, με κρατάει η οικογένειά μου και όσοι με κάνουν να γελώ, με κρατάει το βλέμμα σου -γεμάτο απορία και ίσως καχυποψία-. Με κρατάει το ότι όντως είναι γοητευτικό να σε κοιτάω στα κρυφά, όντως *είσαι* γοητευτικός... Μα τι λέω! Δύο πράγματα ισχύουν μάλλον, ή έχω τρελαθεί ή είμαι εγωίστρια. Ποτέ δε σε κράτησα στα χέρια μου, ποτέ δεν ακούμπησα τα υπέροχα χείλη σου πάνω στα δικά μου και ποτέ δεν χάιδεψα το πρόσωπό σου...Και νιώθω έτσι? Γιατί νιώθω έτσι? Γιατί να είμαι τόσο παλαβή -για σένα ή για μένα-, γιατί να κάνω κακό στον εαυτό μου ανακαλώντας μνήμες του παρελθόντος, όταν όλα ήταν πιο εύκολα, πιο αθώα, πιο...σταθερά...Γιατί είμαι πολύ ευάλωτη γαμώτο...Να γιατί τα κάνω όλα αυτά, γιατί είμαι τόσο αηδιαστικά ευαίσθητη που δεν αντέχω να δείχνω στενοχωρημένη, να δείχνω *εγώ*. Ευαισθησία ή μαλακία, όμως? Αχ, ακόμα και το ότι κάθομαι και γράφω όλα αυτά *μου κάνει κακό*, και εγώ το κάνω γιατί το τραβάει ο οργανισμός μου απ' ότι φαίνεται. Λες πάντα να με τράβαγε η δυστυχία? Μπορεί...Μπορεί να το 'χα από μικρή το....μικρόβιο. Τι βλακείες γράφω τόσην ώρα? Για κλάματα έτσι? xxx