Βρέχει, και είναι τόσο μα τόσο όμορφα!
Πρώτη φορά που το ευχαριστιέμαι.
Είμαι κουκουλωμένη με 2 κουβέρτες και κοιτώ
αμήχανα έξω. Λες και φοβάμαι
μην με δει η βροχή και προσβληθεί.
Φοβάμαι μήπως ξαφνικά κοκκινίσω και δείξω πάλι γελοία...
Αχ, όντως κουράστηκα να είμαι εδώ. Μόνο και μόνο για αυτούς
που αγαπώ. Που ίσως να με αγαπούν επίσης, όχι όλοι, αλλά ίσως κάποιοι...
Αχ...κλασική εγώ.
Βλακείες.
Απλώς θέλω να νιώθω πως είναι κάποιος μαζί μου. Νιώθω
τόσο μόνη αλλά παράλληλα δεν αντέχω τη παρουσία κανενός...
Φάση περνάω...
Ευτυχώς που δεν είμαι αθάνατη, θα ήταν αβάσταχτη η ζωή.
Ωχ Θεέ μου, το 'χω χάσει εντελώς έτσι?
Θέλω να αποκοιμηθώ, και να σε
δω στον ύπνο μου να μου χαϊδεύεις το πρόσωπο.
Πόσο μου λείπει αυτό το όνειρο...
Η βροχή δυναμώνει...-με ευλάβεια-
being immortal is nuts...
xxx
No comments:
Post a Comment