Saturday, October 31, 2009

να με προσέχεις

μην φοβάσαι, όταν εγώ είμαι εδώ
δεν θέλω να φοβάσαι.
δεν θέλω να νιώθεις μοναξιά....
γιατί εγώ θα σε προστατεύω, θα σου κρατώ το
χέρι και θα σου σιγοτραγουδώ
το αγαπημένο σου τραγούδι. θα
σ'αγαπώ με τον δικό μου τρόπο, θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά
θα σε κοιτώ στα μάτια χωρίς να θέλω να σου κρύψω τίποτα
χωρίς να θέλω να σου πω ψέματα
χωρίς να θέλω να σε πληγώσω.
βασίσου επάνω μου. σου υπόσχομαι
πως δεν πρόκειται να σε αφήσω ποτέ,
σου υπόσχομαι πως ποτέ δεν θα αφήσω κανέναν
να κάνει το χαμόγελο να σβήσει
από τα χείλη σου.
γιατί σ'αγαπώ.
και θα 'μαι πάντα κοντά σου.
γιατί μόνο για σένα νοιάζομαι.
μόνο.
-------όλα αυτά είναι τελείως αυθόρμητα.... μου ήρθε και τα έγραψα, όμως ποτέ δεν έχω νιώσει έτσι... θα 'θελα πάρα πολύ να νιώσω αυτό το συναίσθημα. το πιο δυνατό απ' όλα. αυτό που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το μίσος. θέλω να νιώσω έτσι. είμαι μικρή λένε, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν δικαιούμαι να νιώσω αληθινή αγάπη, να νιώσω πως δεν με νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από αυτό, πως τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. και ας τελειώσει. θα ξέρω πως έζησα κάποιες μέρες-εβδομάδες-μήνες-χρόνια αυτό που κάθε άνθρωπος ονειρεύεται, αυτό που καθένας μας κάποια στιγμή νιώθει πως το 'χει ανάγκη. δεν πιστεύω πως έχει έρθει αυτή η στιγμή για μένα ακόμα. μπορεί να το θέλω, να το θέλω πολύ όμως όταν πραγματικά θα το έχω ανάγκη, δεν θα μπορώ να ζήσω, να αναπνεύσω χωρίς αυτό θα 'ναι διαφορετικά. γιατί τότε θα 'ναι αβάσταχτο.....-------
έλα κοντά
τον κόσμο κρύψε
τον κόσμο αυτό που μου ζητά
έλα κοντά
μια σπίθα ρίξε
να βγει
απ' την στάχτη μου ξανά φωτιά
να με προσέχεις
γιατί
έχω πέσει χαμηλά
έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με
αντέχεις
..............................

Thursday, October 29, 2009

για σένα.....

Συγνώμη. συγνώμη που σε πληγώνω καθημερινά, σε κατηγορώ γι' αυτά που δεν μπορώ απλώς να κάνω, χίλια συγνώμη. Είσαι πάντα δίπλα μου, δεν μου χαλάς χατίρι, μου δίνεις ότι έχεις και εγώ? και εγώ σε πληγώνω, σου φωνάζω, σε απαξιώνω. δεν θέλω να το κάνω αυτό, δεν θέλω μ'ακούς? το μόνο που θέλω είναι να είσαι ευτυχισμένος και να είσαι μαζί μου, να είσαι εδώ. και είσαι. και μ'αγαπάς. και σ'αγαπώ.....και σε πληγώνω....
εύχομαι να ξέρεις ότι σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά, ότι σε χρειάζομαι, ότι με κάνεις ευτυχισμένη. εύχομαι να το καταλαβαίνεις κάθε βράδυ που στο λέω. εύχομαι να μην παίρνεις στα σοβαρά τα λόγια μου όταν φωνάζω... και ξέρω πως το χειρώτερο που έχεις ακούσει από εμένα είναι πως δεν με καταλαβαίνεις, αυτό σε πλήγωσε περισσότερο απ' όλα, και μάλλον δεν με καταλαβαίνεις καλέ μου. αλλά να ξέρεις πως δεν χρειάζεται, δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι απλώς να αγαπιόμαστε.
και το κάνουμε.
συγνώμη. <3
σ'αγαπάω.

Sunday, October 25, 2009

βροχή................

...βροχή. Είναι πολύ σκοτεινά, κάτι που με κάνει υποσυνείδητα να τρομάζω, μπορώ να διακρίνω άνετα τις σταγόνες τις βροχής στον ουρανό, είναι πανέμορφο θέαμα μπορώ να πω. Μελαγχολώ, δεν έχω κάτι να με κρατάει ζωντανή. Απλώς αναπνέω και αναπνέω μόνο για να μην πληγώσω κάποιους ανθρώπους που πραγματικά με αγαπούν και εγώ με την μία ή την άλλη ηλίθια πράξη μου τους απορρίπτω καθημερινά. Μαμά, μπαμπά σας αγαπάω αλήθεια. Αδερφούλα μου, έχε όποια άποψη θέλεις για μένα, δικαίωμά σου αλλά σ'αγαπάω χαζοβιόλα. Αδερφούλη μου, τι άλλο να πω για σένα, σ'αγαπάω. -κεραυνός....- -μπουμπουνητό- ...
πως νιώθω τώρα? απερίγραπτη μελαγχολία και λύπη. θέλω να βγω στην βροχή. είναι τόσο όμορφα να κοιτάς έξω όταν δεν έχεις τίποτα να δεις μέσα σου. ο ήχος που χαλάει την απόλυτη ηρεμία μου είναι οι ρόδες των αυτοκινήτων που παφλάζουν πάνω στα ρυάκια νερού που έχουν δημιουργηθεί στον δρόμο. κρυώνω. φοβάμαι. νιώθω μόνη.
αυτή τη στιγμή το συναίσθημα κυριαρχεί της λογικής....
μικρό κείμενο αλλά σημαίνει τόσα πολλά.
Θα συνεχίσω να προσπαθώ γιατί ΜΠΟΡΩ!

Thursday, October 22, 2009

Ευτυχία.......

Δεν είμαι ευτυχισμένη. Τα έχω όλα και δεν είμαι. Πόσο ηλίθια παίζει να 'μαι ρε?
Πίστεψέ με, είναι δύσκολο να παραδεχτεί κανείς ότι ενώ θεωρητικά τα 'χει όλα, πρακτικά υπάρχει ένα τεράστιο κενό πίσω από τα χαμόγελα και την κλασική απάντηση "καλά είμαι"...
Εμπνεύστηκα από μια απάντηση που έδωσα σήμερα το πρωί. "Όλα καλά?" "Καλά αλλά βαριέμαι", "'ντάξει το σχολείο?" "'Ντάξει αλλά πονάει το πόδι μου". Ο συνομιλητής μου γέλασε και συνεχίσαμε την κουβέντα. Αναρωτιέμαι εάν μέσα στην ευτυχία μου προσπαθώ μόνη ..μου να δημιουργήσω κάτι λυπητερό ή άσχημο, όμως έφτασα στο συμπέρασμα πως όχι. Δεν έχω ότι θα 'θελα να έχω, δεν έχω πετύχει όσα θα 'θελα να πετύχω. Είμαι ακόμα στην αρχή της διαδρομής. Είμαι μόλις 15 κι όμως δεν μιλάω για το μακρινό μέλλον ή τη ζωή κάποιου άλλου. Μιλάω για μένα, για τώρα και εμένα κάτι μου λείπει. Πρώτα απ' όλα μου λείπε αυτός...Από αυτό και μόνο δεν μπορώ να είμαι πλήρως ευτυχισμένη. Μα είμαστε ποτέ πλήρως ευτυχισμένοι? Έχω ξαναπεί πως ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητο ον και έχω δίκιο. Ακόμα και αν κυριολεκτικά είχα ό,τι ήθελα στη συνέχεια δεν θα 'θελα κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα? Ή, θα έχω ποτέ όλα όσα θέλω? Ποτέ..
Συλλογισμοί που δεν έχουν τέλος, ερωτήματα χωρίς απάντηση, προβλήματα της καθημερινότητας που κανένας αλγόριθμος όσο ακριβής και κατανοητός να είναι δεν θα μας δώσει τη λύση. Είναι κωμικοτραγικό. Από τη μία θέλω να με θέλεις εσύ και από την άλλη φοβάμαι πως αν με θέλεις θα βρω άλλο λόγο, χειρότερο, για να στενοχωριέμαι και να γκρινιάζω... Γιατί να είμαι τόσο εγωίστρια και καθόλου αυτάρκης? Γιατί να είμαι άνθρωπος? Δεν λέω, υπάρχουν μεμονωμένες στιγμές που νιώθω ότι πετάω, ότι είμαι πραγματικά ευτυχισμένη, χαρούμενη, έχω ότι θέλω και μου αρκεί. Αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς οι στιγμές δεν κρατάνε για πάντα και η ανάμνησή τους πληγώνει, με πληγώνει.

Tuesday, October 20, 2009

Love me....

Υπάρχουν φορές, που απλώς αναπνέω, φορές που έχω τα μάτια ανοιχτά και δεν βλέπω τίποτα, που θέλω να ελπίζω σε κάτι και δεν έχω που να στιριχτώ. Δεν νιώθω κανέναν πραγματικά δίπλα μου, κανέναν. Κανείς δεν με καταλαβαίνει αλλά όχι επειδή δεν θέλει, επειδή δεν τον αφήνω. Δεν ξέρω γιατί φέρομαι έτσι, γιατί θέλω να δείχνω πάντα χαρούμενη, τέλεια, κουκλάρα, που έχει και μπορεί να πάρει αυτό που θέλει ενώ μέσα μου αργοπεθαίνω. Έχω σταματήσει πλέον να νιώθω, να αντιδρώ στα ερεθίσματα. Γελώ μηχανικά, λέω ψέματα πως είμαι χαρούμενη και έχω όσα θέλω. Όμως αυτό που θέλω περισσότερο είναι μια αγκαλιά, ναι. Μια ζεστή, αληθινή αγκαλιά. Τόσο καιρό σε περιμένω, με κοιτάς, με θέλεις, το βλέπω στις κινήσεις σου, στο βλέμμα σου, σε ό,τι κάνεις. γιατί δεν κάνεις κάτι? Τώρα σε χρειάζομαι πιο πολύ από κάθε στιγμή, πιο πολύ από ποτέ. Θέλω να με αγκαλιάσεις, να μου μιλήσεις γλυκά και να με φιλήσεις. Σε παρακαλώ. Κάποτε ήλπιζα σε σένα, τώρα πια όχι. Φοβάμαι. Φοβάμαι πως αν αρχίσω να ελπίζω, θα σε χάσω μια για πάντα. Φοβάμαι πως όλο αυτό μου κάνει κακό. Φοβάμαι πως μου αποσπάς την προσοχή. Φοβάμαι πως θα με καταστρέψεις. Δεν θέλω να γίνει πάλι ότι είχε γίνει πέρισυ με τον άλλον τον γελοίο, εσύ είσαι αλλιώς, σε βλέπω αλλιώς. Κλαίω. Πρέπει να σταματήσω να κάνω κακό στον εαυτό μου με όλα αυτά όμως δεν μπορώ. Δεν θέλω. Νιώθω πως μου λείπει κάτι. Εσύ. Σε παρακαλώ, έλα. Πραγματικά σε ικετεύω. Αγάπησέ με.

Friday, October 16, 2009

Γιατί? Γιατί να ζω σε μια χώρα που το συμφέρον έχει περισσότερη σημασία από τα συναισθήματα, το χρήμα από την αγάπη, η πολιτική απ' την παιδεία και το μέσον απ' την Ελλάδα? Με έχουν μάθει πως το φυσιολογικό είναι να υπακούω στην τάξη όμως η τάξη σε ποιόν υπακούει? Με έχουν μάθει να ακούω χωρίς να μιλάω, ο ομιλητής όμως ακούει κανέναν? Με έχουν μάθει να βλέπω χωρίς να σχολιάζω, πότε θ' αλλάξει όμως το σκηνικό? Τόσα ερωτήματα, τόσα γιατί, τόση λύπη. Λυπάμαι να βλέπω ανθρώπους φτωχούς από συναισθήματα, άκαρδους. Πως να βασιστώ σε μένα ενώ με δίδαξαν να στηρίζομαι από τους άλλους. Πως θα σταθώ στην κοινωνία ενώ με δεν με έμαθε κανείς να περπατάω μόνη αλλά να ακολουθώ? Πως θα ξεχωρίσω ενώ με ανάγκασαν να είμαι ένα με τη βαρετή μάζα? Φταίω και εγώ. Φταίμε όλοι μας, γιατί εμείς που ναι, μπορούμε να κάνουμε κάτι σκύβουμε το κεφάλι και συνεχίζουμε να ανεχόμαστε όλα τα δεινά που βαραίνουν και τη συνείδηση και το κεφάλι μας.
Στο χέρι μου είναι, στο χέρι μας. Ό,τι θέλουμε μπορούμε να το κάνουμε, και ότι κάνουμε με ή από αγάπη είναι καλό.... Δεν φταίνε οι άλλοι, φταίω εγώ που συνεχίζω να τους ανέχομαι, δεν φταίνε οι άλλοι, φταίω εγώ που επαναπαύομαι και γυρίζω το κεφάλι στα αυτονόητα. Φταίω και κάλιο αργά παρά ποτέ, θα διορθωθώ....

Αίσχος....

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, νιώθω αίσχος. Τίποτα δεν με ευχαριστεί και τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση. Έλεος, πόσο δύσκολος χαρακτήρας είμαι πια. Έχω κουραστεί να μην συγκινούμαι με τίποτα. Έχω κουραστεί να ζω μια ζωή μέσα σε μια καλά συγυρισμένη βιτρίνα όπου όλα φαινομενικά είναι στην σωστή θέση μα υπάρχει πίσω πίσω ένα μεγάλο κενό, ένας άδειος χώρος που περιμένει κάτι ώστε να γεμίσει. Ώστε να ολοκληρωθεί.... Ναι, ναι αυτό είναι που χρειάζομαι. Και το αυτό συνεπάγεται με τον Τάσο. Ο Τάσος συνεπάγεται με τον έρωτα. Ο έρωτας με την αγάπη και η αγάπη με την απόλυτη ευτυχία. <3
Εύκολο να το γράψεις μα τόσο δύσκολο να το πραγματοποιήσεις.... Οκ, δεν του είμαι αδιάφορη αλλά κουράστηκα να περιμένω. Γιατί επιτέλους (!!!) δεν κάνει κάτι?!... Λες να μη θέλει? Αδιανόητο, δεν μπορώ να το δεχτώ κι έτσι να 'ταν.... Λυπάμαι. Εμένα λυπάμαι.
Πολύ μπερδεμένα όλα, γράφω απλώς κάποιους συλλογισμούς μου, αν μπουν όλα αυτά στη σειρά μπορεί να βγάλω άκρη, μέχρι τότε συνεχίζω να ελπίζω.... (πόσο χρειάζομαι κάτι δραστικό....).

Wednesday, October 14, 2009

Εγώ....

Ποια να ΄μαι? Ιδέα δεν έχω εδώ που τα λέμε.... Δεν είναι παράξενο να μην ξέρεις ποιος είναι ο πραγματικός σου εαυτός και ποιος αυτός που δείχνεις στους άλλους? Είναι.... και το ΄χουμε και αυτό.... Ξέρω πολύ καλά πως φαίνομαι στους άλλους....με μια λέξη, απρόσιτη. Κάπως snob και ψώνιο παράλληλα μυστηριώδης.... Κακό...πολύ κακό αυτό. Και νομίζω πως δεν μπορώ να πω, this is me, οκ δεχτείτε με. Δεν είμαι έτσι, έχω ανασφάλιες και εγώ δεν είμαι πάντα ούτε γεμάτη αυτοπεποίθηση ούτε χαρούμενη και χαμογελαστή αλλά μάλλον έχω μάθει να κρύβω καλά τις όποιες αδυναμίες μου... Ο λόγος, άγνωστος. Έχω δημιουργήσει ένα "καβούκι" γύρω μου που είναι δύσκολο τώρα πια να το αποβάλλω και δεν ξέρω και αν θέλω... Όσοι βέβαια με γνωρίζουν καλά, ξέρουν ποια είμαι και αυτό μου αρκεί να πω την αλήθεια....Δεν πάει να λέει ο καθένας ό,τι θέλει, η αδιαφορία είναι η καλύτερη άμυνα λένε, και εγώ αδιαφορώ πολύ, αλλά στην περίπτωσή τους το παίρνουν ως ψωνίστηκη αντίδραση. Πφφ, ότι και να κάνεις ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητο ον, θέλουμε όλο και περισσότερα, και περισσότερα και στο τέλος χάνουμε αυτά που έχουμε, τα ουσιώδη.... Πως το κάνω αυτό και περνάω απ' το ένα θέμα στο άλλο..... Τέσπα, που ήμουν? Α, έτσι λοιπόν είναι, δεν ξέρω ποια ακριβώς είμαι, αλλά πιστεύω πως είμαι χαρούμενος άνθρωπος, έξυπνη, πρακτική, λίγο ανοργάνωτη, τελειομανείς, με αρκετή αυτοπεποίθηση -μερικές φορές εκπλήσσω τον εαυτό μου με αυτά που κάνω/λέω κλπ(: -, λίγο ψωνάκι, πολύ ευαίσθητη, με μεγάλη φαντασία, αρκετά αποφασιστική..... Σε κούρασα ε? Δεν πειράζει, ας μου ανεβάσω λίγο ακόμα το ηθικό γιατί δεν είμαι πολύ καλά...όμορφη (και όχι αυτό δεν είναι μέρος του "ψώνιου" απλώς το ξέρω, απλώς μου το λένε και θα έπρεπε να το 'χα και σε μεγαλύτερη εκτίμηση γιατί όντως αντικειμενικά είμαι πολύ εντυπωσιακή και όμορφη κοπέλα....), με τέλεια μαλλιά και γενικά εκτός όλων αυτών των επιφανειακών πιστεύω πως όντως έχω πολύ ωραίο εσωτερικό κόσμο, αν και είναι λίγο δύσκολο να έχει κάποιος τόσο τέλεια και ακριβή αυτογνωσία δεν υπογράφω για όλα αυτά, απλώς αυτά πιστεύω....
Τι βλακείες γράφω τόση ώρα....
Δεν με ξέρω.

Κενό....

First post! Ουαου! Καλά ποια είμαι, έφτιαξα blog....Ποια να 'μαι?....άγνωστο.... Δεν χρειάζεται να πω τίποτα για μένα...εδώ απλώς θα βγάζω το άχτι μου...εγωιστικό μα αληθινό. Μη δίνεις σημασία, βλακειούλες. Θα χαρώ πολύ να μοιράζομαι τη ζωή μου μαζί σου, αφού δυστυχώς δεν μπορώ να την μοιραστώ με αυτόν που θέλω....

_____________________________________
Κενό, αδράνεια, απραγία. Τρεις λέξεις γνωστές, οικίες....... Τι να πεις, αυτή είναι η ζωή μου τις τελευταίες μέρες. Έχω κουραστεί να πλήττω.... είναι ελεεινό να μην συμβαίνει τίποτα απολύτως στη ζωή σου, κανένα απρόοπτο καμιά έκπληξη, κάτι που να σε ξυπνήσει, που να ταράξει τα νερά του βάλτου,.....κάτι που θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Κουράστηκα να μην νιώθω, να μην βρίσκω ενδιαφέρον σε τίποτα, να μη γίνεται τίποτα, κουράστηκα πραγματικά. Και αν ήξερα τι να κάνω θα το 'κανα δίχως δεύτερη σκέψη όμως δυστυχώς δεν έχω ιδέα. Ακούγεται ασήμαντο και ανώριμο αλλά όταν το ζεις κάθε μέρα ξέρεις πόσο τραγικό είναι.... Ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικες αγκαλιές, ψεύτικα όλα. Τίποτα που να μου θυμίζει πως είναι να ζεις. Να ζεις χωρίς να λογαριάζεις τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα, χωρίς συμβιβασμούς, πρέπει και μη, να κάνεις ό,τι θέλεις και να ξέρεις πως θα σε οδηγήσει στην ευτυχία.... Μακάρι να γίνει κάτι....κάτι που θα μου δώσει ελπίδα, ώθηση γιατί είμαι πολύ μικρή, στα 15 μου, για να νιώθω έτσι. Και γιατί είναι ψυχοφθόρο να σκέφτεσαι όλες τις ευκαιρίες που είχες και δεν εκμεταλλεύτηκες, όλα τα λάθη που έκανες και όλες τις χαρούμενες στιγμές....
Τα λέω μπερδεμένα το ξέρω....αλλά ελπίζω, το 'χω βαρεθεί αλλά συνεχίζω να το κάνω, ελπίζω, γιατί όπως λένε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία (το κακό είναι ότι πεθαίνει, όσο και να ελπίζεις.....μόνο με κάτι δραστικό μπορείς να το αλλάξεις, και εγώ μπορώ, θέλω?)
Αυτό....αυτό μόνο: http://www.youtube.com/watch?v=6T0wrToCQnY