Love me....

Υπάρχουν φορές, που απλώς αναπνέω, φορές που έχω τα μάτια ανοιχτά και δεν βλέπω τίποτα, που θέλω να ελπίζω σε κάτι και δεν έχω που να στιριχτώ. Δεν νιώθω κανέναν πραγματικά δίπλα μου, κανέναν. Κανείς δεν με καταλαβαίνει αλλά όχι επειδή δεν θέλει, επειδή δεν τον αφήνω. Δεν ξέρω γιατί φέρομαι έτσι, γιατί θέλω να δείχνω πάντα χαρούμενη, τέλεια, κουκλάρα, που έχει και μπορεί να πάρει αυτό που θέλει ενώ μέσα μου αργοπεθαίνω. Έχω σταματήσει πλέον να νιώθω, να αντιδρώ στα ερεθίσματα. Γελώ μηχανικά, λέω ψέματα πως είμαι χαρούμενη και έχω όσα θέλω. Όμως αυτό που θέλω περισσότερο είναι μια αγκαλιά, ναι. Μια ζεστή, αληθινή αγκαλιά. Τόσο καιρό σε περιμένω, με κοιτάς, με θέλεις, το βλέπω στις κινήσεις σου, στο βλέμμα σου, σε ό,τι κάνεις. γιατί δεν κάνεις κάτι? Τώρα σε χρειάζομαι πιο πολύ από κάθε στιγμή, πιο πολύ από ποτέ. Θέλω να με αγκαλιάσεις, να μου μιλήσεις γλυκά και να με φιλήσεις. Σε παρακαλώ. Κάποτε ήλπιζα σε σένα, τώρα πια όχι. Φοβάμαι. Φοβάμαι πως αν αρχίσω να ελπίζω, θα σε χάσω μια για πάντα. Φοβάμαι πως όλο αυτό μου κάνει κακό. Φοβάμαι πως μου αποσπάς την προσοχή. Φοβάμαι πως θα με καταστρέψεις. Δεν θέλω να γίνει πάλι ότι είχε γίνει πέρισυ με τον άλλον τον γελοίο, εσύ είσαι αλλιώς, σε βλέπω αλλιώς. Κλαίω. Πρέπει να σταματήσω να κάνω κακό στον εαυτό μου με όλα αυτά όμως δεν μπορώ. Δεν θέλω. Νιώθω πως μου λείπει κάτι. Εσύ. Σε παρακαλώ, έλα. Πραγματικά σε ικετεύω. Αγάπησέ με.