Πίστεψέ με, είναι δύσκολο να παραδεχτεί κανείς ότι ενώ θεωρητικά τα 'χει όλα, πρακτικά υπάρχει ένα τεράστιο κενό πίσω από τα χαμόγελα και την κλασική απάντηση "καλά είμαι"...
Εμπνεύστηκα από μια απάντηση που έδωσα σήμερα το πρωί. "Όλα καλά?" "Καλά αλλά βαριέμαι", "'ντάξει το σχολείο?" "'Ντάξει αλλά πονάει το πόδι μου". Ο συνομιλητής μου γέλασε και συνεχίσαμε την κουβέντα. Αναρωτιέμαι εάν μέσα στην ευτυχία μου προσπαθώ μόνη ..μου να δημιουργήσω κάτι λυπητερό ή άσχημο, όμως έφτασα στο συμπέρασμα πως όχι. Δεν έχω ότι θα 'θελα να έχω, δεν έχω πετύχει όσα θα 'θελα να πετύχω. Είμαι ακόμα στην αρχή της διαδρομής. Είμαι μόλις 15 κι όμως δεν μιλάω για το μακρινό μέλλον ή τη ζωή κάποιου άλλου. Μιλάω για μένα, για τώρα και εμένα κάτι μου λείπει. Πρώτα απ' όλα μου λείπε αυτός...Από αυτό και μόνο δεν μπορώ να είμαι πλήρως ευτυχισμένη. Μα είμαστε ποτέ πλήρως ευτυχισμένοι? Έχω ξαναπεί πως ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητο ον και έχω δίκιο. Ακόμα και αν κυριολεκτικά είχα ό,τι ήθελα στη συνέχεια δεν θα 'θελα κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα? Ή, θα έχω ποτέ όλα όσα θέλω? Ποτέ..
Συλλογισμοί που δεν έχουν τέλος, ερωτήματα χωρίς απάντηση, προβλήματα της καθημερινότητας που κανένας αλγόριθμος όσο ακριβής και κατανοητός να είναι δεν θα μας δώσει τη λύση. Είναι κωμικοτραγικό. Από τη μία θέλω να με θέλεις εσύ και από την άλλη φοβάμαι πως αν με θέλεις θα βρω άλλο λόγο, χειρότερο, για να στενοχωριέμαι και να γκρινιάζω... Γιατί να είμαι τόσο εγωίστρια και καθόλου αυτάρκης? Γιατί να είμαι άνθρωπος? Δεν λέω, υπάρχουν μεμονωμένες στιγμές που νιώθω ότι πετάω, ότι είμαι πραγματικά ευτυχισμένη, χαρούμενη, έχω ότι θέλω και μου αρκεί. Αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς οι στιγμές δεν κρατάνε για πάντα και η ανάμνησή τους πληγώνει, με πληγώνει.
No comments:
Post a Comment