Γιατί? Γιατί να ζω σε μια χώρα που το συμφέρον έχει περισσότερη σημασία από τα συναισθήματα, το χρήμα από την αγάπη, η πολιτική απ' την παιδεία και το μέσον απ' την Ελλάδα? Με έχουν μάθει πως το φυσιολογικό είναι να υπακούω στην τάξη όμως η τάξη σε ποιόν υπακούει? Με έχουν μάθει να ακούω χωρίς να μιλάω, ο ομιλητής όμως ακούει κανέναν? Με έχουν μάθει να βλέπω χωρίς να σχολιάζω, πότε θ' αλλάξει όμως το σκηνικό? Τόσα ερωτήματα, τόσα γιατί, τόση λύπη. Λυπάμαι να βλέπω ανθρώπους φτωχούς από συναισθήματα, άκαρδους. Πως να βασιστώ σε μένα ενώ με δίδαξαν να στηρίζομαι από τους άλλους. Πως θα σταθώ στην κοινωνία ενώ με δεν με έμαθε κανείς να περπατάω μόνη αλλά να ακολουθώ? Πως θα ξεχωρίσω ενώ με ανάγκασαν να είμαι ένα με τη βαρετή μάζα? Φταίω και εγώ. Φταίμε όλοι μας, γιατί εμείς που ναι, μπορούμε να κάνουμε κάτι σκύβουμε το κεφάλι και συνεχίζουμε να ανεχόμαστε όλα τα δεινά που βαραίνουν και τη συνείδηση και το κεφάλι μας.
Στο χέρι μου είναι, στο χέρι μας. Ό,τι θέλουμε μπορούμε να το κάνουμε, και ότι κάνουμε με ή από αγάπη είναι καλό.... Δεν φταίνε οι άλλοι, φταίω εγώ που συνεχίζω να τους ανέχομαι, δεν φταίνε οι άλλοι, φταίω εγώ που επαναπαύομαι και γυρίζω το κεφάλι στα αυτονόητα. Φταίω και κάλιο αργά παρά ποτέ, θα διορθωθώ....