Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, νιώθω αίσχος. Τίποτα δεν με ευχαριστεί και τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση. Έλεος, πόσο δύσκολος χαρακτήρας είμαι πια. Έχω κουραστεί να μην συγκινούμαι με τίποτα. Έχω κουραστεί να ζω μια ζωή μέσα σε μια καλά συγυρισμένη βιτρίνα όπου όλα φαινομενικά είναι στην σωστή θέση μα υπάρχει πίσω πίσω ένα μεγάλο κενό, ένας άδειος χώρος που περιμένει κάτι ώστε να γεμίσει. Ώστε να ολοκληρωθεί.... Ναι, ναι αυτό είναι που χρειάζομαι. Και το αυτό συνεπάγεται με τον Τάσο. Ο Τάσος συνεπάγεται με τον έρωτα. Ο έρωτας με την αγάπη και η αγάπη με την απόλυτη ευτυχία. <3Εύκολο να το γράψεις μα τόσο δύσκολο να το πραγματοποιήσεις.... Οκ, δεν του είμαι αδιάφορη αλλά κουράστηκα να περιμένω. Γιατί επιτέλους (!!!) δεν κάνει κάτι?!... Λες να μη θέλει? Αδιανόητο, δεν μπορώ να το δεχτώ κι έτσι να 'ταν.... Λυπάμαι. Εμένα λυπάμαι.
Πολύ μπερδεμένα όλα, γράφω απλώς κάποιους συλλογισμούς μου, αν μπουν όλα αυτά στη σειρά μπορεί να βγάλω άκρη, μέχρι τότε συνεχίζω να ελπίζω.... (πόσο χρειάζομαι κάτι δραστικό....).
No comments:
Post a Comment