Wednesday, November 18, 2009

Είμαι χάλια....
Δεν ξέρω σε ποιόν ακριβώς ταιριάζουν τα λόγια που θα πω όμως πάντα να ξέρει πως θα τον αγαπώ όσο τίποτα και όσα πω θα είναι εν βρασμό ψυχής...
Σκοτάδι...δεν μπορώ να δω τίποτα παρόλο που το δωμάτιο
είναι γεμάτο φως. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει, σκέφτομαι τόσα πολλά
μαζί, βαθιά μέσα μου ελπίζω για τόσα πολλά που δεν επρόκειτο να συμβούν,
ποτέ.
Είναι τρομερό συναίσθημα...Φέτος πρέπει να ζω την πιο άθλια χρονιά
που θα ζήσω ποτέ. Τα πάντα είναι τραγικά, εγώ
πρώτη απ' όλους, το πρόσωπό σου, το βλέμμα σου. Κατά βάθος φοβάμαι, φοβάμαι
να σε κοιτάξω, να σε αντιμετωπίσω. Να παραδεχτώ πως κάτι δεν πάει καλά με μένα,
πως έχω τρελαθεί.
Βιάζομαι, βιάζομαι πολύ να κάνω τα πάντα, βιάζομαι να ζήσω αλλά γιατί να είναι αυτό τόσο λάθος. Γιατί να μην θέλω να ζήσω πολλές
εμπειρίες, να κάνω πολλά πράγματα αφού δεν ξέρω τι με περιμένει αύριο. Αλλά με την ίδια
λογική ποιος ο λόγος να ελπίζω για το μέλλον, να ονειρεύομαι, να κάνω σχέδια.
Τόσο περίπλοκο όλο αυτό. Μα τόσο όμορφο συνάμα. Αυτή είναι
η ζωή που καλούμαι να ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο? Και γιατί, γιατί αυτήν
τη περίοδο με ρίχνει τόσο μα τόσο χαμηλά ώστε να νιώθω πως δεν έχω δύναμη και ακόμα
χειρότερα πως δεν ξέρω αν θέλω να σηκωθώ.
Θέλω, μπορώ? ή αντίστροφα μπορώ, θέλω?
Δε ξέρω τίποτα και δεν είμαι διατεθειμένη να μάθω τη δεδομένη στιγμή. Προσπαθώ
με τεράστιο κόπο να μην ξεσπάσω σε κλάματα και οδυρμούς το κάθε
λεπτό που κυλάει. Φοβάμαι, φοβάμαι για το αύριο και δεν ευχαριστιέμαι
το παρόν.... Σκατά ψυχολογία, σκατά διαπροσωπικές σχέσεις, σκατά όλα!
Τι να κάνω γαμώτο?
xxx

No comments:

Post a Comment