Περίπου....

Επιτέλους τα πράγματα στη ζωή μου μπήκαν σε μια,ας την πούμε, τάξη.

Δεν νιώθω πλέον αυτή την αβάσταχτη δυστυχία απλώς είμαι κάπως βαριεστημένη. Δε πειράζει. Θα μου περάσει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Δεν ξέρω ακριβώς τι να γράψω σε αυτό το post. Δεν ξέρω καν γιατί νιώθω πως πρέπει να γράψω. Παράξενο.

Απλώς γράφω για μένα. Γιατί όσο κι αν μειώνω τον εαυτό μου, ναι, είμαι ηρωίδα. Ίσως της καθημερινής ζωής, αλλά είμαι. Γιατί δεν ξέρω ποιος άλλος θα ένιωθε έτσι και θα το ξεπερνούσε τόσο εύκολα. Ποιος άλλος μετά από κάθε πτώση, λάθος και μετάνοια θα ξαναγεννιόταν από τις στάχτες του λίγο πιο δυνατός, λίγο πιο αποφασιστικός λίγο ποιο διψασμένος για ζωή. Ποιος θα είχε την τέλεια ικανότητα να κάνει τους άλλους να γελούν με τη καρδιά τους, να ξεχνούν τα προβλήματά τους και να προχωρούν. Δεν πειράζει αν παραμελώ εμένα ή τα δικά μου προβλήματα. Βασικά όχι παραμελώ, παραβλέπω ή αδιαφορώ καλύτερα, γι' αυτά. Δεν πειράζει αν κάθε βράδυ που πέφτω για ύπνο τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και σκέφτομαι τι στο διάολο έχω κάνει και πρέπει να το πληρώσω. ΜΑ ΤΙ ΛΕΩ?

Τι λέω? Φυσικά και πειράζει. Τι κι αν είμαι εκεί για όλους όταν εγώ, εγώ η ίδια υποφέρω. Δεν αξίζει να το κάνω, δεν μου αξίζει να υποφέρω βουβά, όχι, όχι, δεν μου αξίζει....

Παράβλεψε κάποιες σπασμωδικές και αψυχωλόγητες αντιδράσεις μου και απλά κράτα το ότι όντως είμαι καλύτερα. Όποιος κι αν είσαι.

Καλά....ή περίπου*

xxx

*ναι, έτσι είμαι όταν είμαι περίπου καλά...